Η πλατεία της καρδιάς μου. Η πλατεία που μεγάλωσα. Δεν μεγάλωσα στην πλατεία. Όχι, είχα σπίτι. Αλλά εκεί με πήγαιναν βόλτα οι γονείς μου, αργότερα εκεί συναντήθηκα άπειρες φορές με την παρέα μου, στην Αγία Βαρβάρα με την μαμά, εκείνη άναβε κεράκι κι εγώ όταν άρχιζα να έχω άποψη για την θρησκεία, αποφάσιζα να κάθομαι απ’ έξω. Στην Αριάννα παλιά στην Σαπφούς, περνάγαμε πολλά βράδια με αγώνα μέσα και πειραγμένα αυτοκίνητα να βαράνε έξω. Τώρα έχει τα Mikel με τον γλυκογιαμέτριο καφέ και την υπέροχη αυλή του Momo, που σερβίρει ένα από τα καλύτερα brunch της πόλης. Αλλά κάποια πράγματα δεν έχουν αλλάξει, και πάλι περνάνε εκείνα τα καταραμένα αμαξάκια, με τέρμα Πάολα πια. Σε προεκλογικές περιόδους (καλή ώρα) είναι γεμάτη από αυτά τα πολύχρωμα σπιτάκια, έχει πάντα φασαρία, παιδάκια που παίζουν, παππούδες που κάνουν το γύρο του σιντριβανιού, έτσι έκανε και ο δικός μου, μία υπεραιωνόβια περιπτερού τη Μηλίτσα (που ήταν και φίλη του παππού παρεμπιπτόντως) και την κυρία Καίτη που ήταν το αντίπαλο δέος, καθότι η έδρα της ήταν απέναντι, την συμπαθούσα πολύ και πάντα πιάναμε κουβέντα όταν πήγαινα για τσιγάρα. Από εκείνη την πλευρά έχει την Αίγλη, τη Joli, πίσω τη Δωδώνη για παγωτό, δίπλα την Kings που έχει γίνει η αγαπημένη της νεολαίας (γεράσαμε). Γενικά πολλές καφετέριες, πολλή ζωντάνια, μου θυμίζει την καθημερινότητά μου, αλλά και στιγμές ξεχωριστές, αν είχε και λιγότερη καγκουριά, θα την αγαπούσα για πάντα, γιατί δεν μπορώ αλλιώς.
