-
Ταΰγετος
Ολόκληρος ο Ταΰγετος (σε βορρά και νότο, ανατολή και δύση) διατρέχεται από ένα πολύ εκτεταμένο, και άριστα σηματοδοτημένο, δίκτυο μονοπατιών που έχει σοβαρές πιθανότητες να γίνει το αγαπημένο κομμάτι της εκδρομής σας ακόμα και αν δεν έχετε ξαναδιασχίσει μονοπάτι ποτέ. Ορίστε μερικά από τα καλύτερα για να ξεκινήσετε:
– Κουμουστά – Μονή Γόλας (Νότιος Ταΰγετος): Φανταστική διαδρομή που ξεκινά από το μεσαιωνικό χωριουδάκι της Κουμουστάς (στα 750 μέτρα υψόμετρο) και καταλήγει στη φημισμένη Μονή της Γόλας μετά από μιάμιση περίπου ώρα. Περνά μέσα από το καταπράσινο φαράγγι της Λαρνακιάς, πάνω από πέτρινα γεφυράκια και πλάι σε μικρούς, κρυστάλλινους καταρράκτες που σχηματίζουν φυσικές πισίνες. Η διαδρομή έχει συνολικό μήκος 3,5 χιλιομέτρων.
– Αναβρυτή – Άγιος Ιωάννης (Βόρειος Ταΰγετος): Διαδρομή ιδανική για αρχάριους –αλλά όχι λιγότερο όμορφη– συνδέει το χωριό της Αναβρυτής με τον Άγιο Ιωάννη, μέσω ενός λιθόχτιστου μονοπατιού που κάνει ζιγκ ζαγκ μέσα σε ένα ειδυλλιακό φαράγγι. Η διαδρομή έχει μήκος 3,5 χιλιόμετρα και διάρκεια περί τη μιάμιση ώρα.
– Πηγή Μαγγανιάρη – Καταφύγιο Ταΰγετου – Κορυφή Προφήτη Ηλία (Νότιος Ταΰγετος): Για απαιτητικούς περιπατητές, η διαδρομή αυτή έχει συνολικό μήκος 8,5 χιλιομέτρων και διάρκεια πέντε σχεδόν ωρών. Μπορείτε, βέβαια, να κάνετε μόνο το πρώτο της σκέλος, από την Πηγή του Μαγγανιάρη μέχρι το Καταφύγιο που διαρκεί περίπου μιάμιση ώρα και σκαρφαλώνει από τα 980 στα 1.550 μέτρα υψόμετρο. Από το καταφύγιο περνά το πάντα εντυπωσιακό Ευρωπαϊκό Μονοπάτι Ε4 που σας «ανεβάζει» μέχρι την κορυφή του Ταΰγετου –και του κόσμου– στα 2.400 μέτρα, μετά από περίπου δυόμιση ώρες.
– Το φαράγγι του Κάστορα, από το Καστόρι ως το Μαρμαρογέφυρο (Βόρειος Ταΰγετος): Άλλη μια πανέμορφη, και ιδανική για αρχαρίους διαδρομή, είναι εκείνη που ακολουθεί την πορεία του ποταμού Κάστορα, μέσα σε ένα καταπράσινο φαράγγι. Η διαδρομή είναι στο μεγαλύτερο μέρος της επίπεδη, με το μονοπάτι να κινείται κάτω από αιωνόβια δέντρα που σχεδόν κρύβουν τον ουρανό, πάνω σε ξύλινα γεφυράκια, πλάι σε ερείπια παλιών νερόμυλων και πάντα παράλληλα με τον Κάστορα, το κελάρυσμα του οποίου αποτελεί το μόνιμο soundtrack της διαδρομής. Μετά από σαράντα περίπου λεπτά πεζοπορίας, το μονοπάτι καταλήγει στο Μαρμαρογέφυρο, το παλιό, τοξωτό γεφύρι του Κάστορα, που βρίσκεται πολύ κοντά στο ομώνυμο χωριό.
2. Πάρνωνας
Χρυσαφένια δάση καστανιάς και κέδρων. Ξεχασμένα στον χρόνο πέτρινα χωριά κρυμμένα ανάμεσά τους. Ειδυλλιακά μονοπάτια και φαντασμαγορικές διαδρομές για τους λάτρεις της οδήγησης. Ο Πάρνωνας περιμένει να τον ανακαλύψετε.
Στον καστανεώνα του Κοσμά, το γιγάντιο δάσος με τις καστανιές που απλώνεται για στρέμματα ολόκληρα στις παρυφές του χωριού, η σχεδόν απόκοσμη ησυχία διακόπτεται κάθε λίγο από τον θόρυβο που κάνει ένα ώριμο κάστανο που πέφτει από το δέντρο. Καθένας από τους αγκαθωτούς σαν αχινούς καρπούς κρύβει μέσα στο σκληρό κέλυφος τρία κάστανα, πράγμα που τον καθιστά αρκετά βαρύ για να κάνει ολόκληρη φασαρία καθώς κουτρουβαλά την πλαγιά, παρασύροντας κιτρινισμένα φύλλα και μικρές πέτρες στο πέρασμά του. Αν το δάσος δεν ήταν τόσο απόκοσμα σιωπηλό, ή αν δεν είχες ακούσει τους ντόπιους να μιλούν γι’ αυτόν, μπορεί και να μην πρόσεχες τον θόρυβο.
Κάπως έτσι είναι και ο Πάρνωνας. Αν δεν έρθεις εδώ «συστημένος», μπορεί και να μην τον ανακαλύψεις ποτέ. Δεν αποτελεί «πέρασμα», δεν στολίζουν τις πλαγιές του χωριά – σταρ και δεν σε περιμένουν στις χιονισμένες κορυφές του παγκοσμίου φήμης χιονοδρομικά. Για να καταλήξεις εδώ, πρέπει να ξεκινήσεις για εδώ –και μάλιστα συμβιβασμένος με την ιδέα ότι η άσφαλτος δεν φτάνει παντού, τα κινητά δεν πιάνουν παντού και οι ευκολίες του δυτικού πολιτισμού (βενζίνες, εφημερίδες, τσιγάρα…) δεν υπάρχουν παντού.
Σε αντάλλαγμα, κερδίζεις ανέγγιχτη «βουνίσια» ομορφιά, βοσκούς που κοντοστέκονται για να σε χαιρετήσουν μαζεύοντας τα κοπάδια τους στην άκρη του δρόμου και παππούδες στα καφενεία που παραδίδουν ταχύρρυθμα μαθήματα τοπικής ιστορίας και τσακώνικης διαλέκτου. Αν τους ρωτήσετε, θα σας πουν ότι η γλώσσα τους, που χάνεται, κρατά από την πιο παλιά αρχαιοελληνική διάλεκτο, την δωρική, κι αν προσέξετε θα δείτε πολλές πινακίδες γραμμένες σε αυτή.
Η Καστάνιτσα, ο Πραστός και τα μονοπάτια τους
Πέτρινα, ασβεστωμένα σπιτάκια αντανακλούν το φως του ήλιου που φιλτράρεται από τα χρυσοκίτρινα φύλλα του καστανοδάσους γύρω τους. Οι καφεγκρί πλάκες στις στέγες τους μοιάζουν ηπειρώτικες –δεν είναι, όμως: είναι φτιαγμένες από τον περίφημο σχιστόλιθο Μαλεβού, όπως είναι η άλλη ονομασία του Πάρνωνα. Χρωματιστά ξύλινα μπαλκόνια, παραδοσιακά αρχοντικά που μετρούν έως και τρεις αιώνες ζωής, και λουλουδιασμένες αυλές συμπληρώνουν την εικόνα. Ίσως το ομορφότερο από τα χωριά του Πάρνωνα, η Καστάνιτσα είναι κρυμμένη από τα βλέμματα, στο βάθος των φαραγγιών του, σκαρφαλωμένη σε μια από τις πιο απότομες πλαγιές του.
Ειδυλλιακά μονοπάτια ενώνουν την Καστάνιτσα με τον επίσης πανέμορφο Πραστό, την παλιά πρωτεύουσα της Τσακωνιάς, τα πέτρινα πυργόσπιτα του οποίου ερημώνουν τον χειμώνα, όταν οι λιγοστοί κάτοικοί του κατεβαίνουν (ναι, ακόμα) για να ξεχειμωνιάσουν στα παράλια. Εξαιρετικές διαδρομές ακολουθούν και τα υπόλοιπα μονοπάτια γύρω από την Καστάνιτσα, που ανηφορίζουν προς την κορυφή του Πάρνωνα ή καταλήγουν στα δύο εξίσου γοητευτικά χωριά της γειτονιάς της.
3. Πήλιο
Παραδόξως, το Πήλιο δεν φημίζεται για τα μονοπάτια του όσο άλλοι δημοφιλείς ορεινοί προορισμοί, όπως ας πούμε ο Ταΰγετος ή η Ορεινή Κορινθία. Και λέμε παραδόξως, διότι τα πηλιορείτικα μονοπάτια είναι πολλά, πανέμορφα, και καλά σηματοδοτημένα στην πλειοψηφία τους. Ακολουθούν σε γενικές γραμμές τα καλντερίμια που συνέδεαν τα χωριά μεταξύ τους και με τις σιδηροδρομικές γραμμές, πριν φτιαχτούν οι διάσημοι φιδογυριστοί δρόμοι, με τις διαδρομές τους να ποικίλλουν από εύκολες σε ιδανικές προκλήσεις για «προχωρημένους».
Ένα μονοπάτι (από τα πολλά) για να σας ανοίξουμε την όρεξη
Φωτό: ΕΟΣ Βόλου
Μια από τις ωραιότερες πηλιορείτικες διαδρομές που μπορείτε να κάνετε είναι μεγάλη (14 χιλιόμετρα, ή πεντέμιση περίπου ώρες με μερικές στάσεις) αλλά εύκολη, και πραγματοποιείται με άνεση όλες τις εποχές του χρόνου. Συνδέει μεταξύ τους τρία κουκλίστικα πηλιορείτικα χωριά, τις Πινακάτες, τις Μηλιές και τη Βυζίτσα, είναι κυκλική (καταλήγει στο σημείο από το οποίο ξεκινά) και περνά πάνω από γεφυράκια, ρέματα και μικρά ποτάμια, μέσα από δάση και παλιά αλώνια, ακολουθώντας στο μεγαλύτερο μέρος της ένα πετρόχτιστο καλντερίμι.